Eerste dag

Zondagmorgen eerst lekker uitgeslapen, ontbijtje in het zonnetje in de tuin en de laatste paar spullen gepakt. Gerard kwam ons om 11 uur halen om naar Schiphol te brengen. We gingen om 14.15 uur de lucht in. China Airlines, nog even gekeken of stoel 1a vrij was, dat was de standaard stoel van Brenda haar vader, maar helaas, €400 extra om businessclass te vliegen per enkele reis, dat werd me toch te duur.
De vlucht duurde bijna 11 uur. Prima vlucht, filmpje, boekje lezen, muziek luisteren en een heel, klein beetje slapen. Veel te weinig, dus na aankomst in het hotel zijn we eerst maar even gaan slapen. Gezamelijk lunch met de groep en daarna was het de bedoeling dat we zouden gaan fietsen. Alleen helaas, er was geen fiets meer in Bangkok te krijgen, volgens onze gids, dus dat ging niet door. Zowieso een beetje pech met de aankomstdatum, want vandaag en morgen is het een boedhistische feestdag en o.a. De emerald boedha (een van de belangrijkste boedha beelden in Thailand) krijgt andere kleren aan en is dus gesloten. Ook musea zijn gesloten en dus moesten we eerst nog wat puzzelen voor we wisten wat we met de middag zouden gaan doen. Overigens heel gek. Ik maar vertellen hoe druk het verkeer is in Bangkok en door die feestdagen is het opeens gewoon rustig. Niet die hectiek, die ik me herinner.

Uiteindelijk zijn we met zijn drieen naar het Jim Thompson houce gegaan en hebben daar een paar fijne uurtjes doorgebracht. Nog even door een giga shoppingmall gelopen. Echt gigantisch. Het is gewoon waar. Kom met een lege koffer, ga dan winkelen voor je veer je vakantie houdt. Maar goed wij hebben volle koffers met spullen, die bijna allemaal straks in de prullenbak verdwijnen, dus wellicht wat winkelen later op de reis.

Daarna hebben we een tuktuk genomen, terug naar ons hotel. Een tuktuk is een brommer, met een achterbank en een dakje erboven en brengt je op een ietwat levensbedreigende, maar toch zeer toeristische, en animerende wijze, heel goedkoop daar waar je naartoe wil.

Lekker een duik genomen en straks gaan we naar een restaurant op de 86e verdieping van een wolkenkrabber om te genieten van het grootste buffet wat we ooit hebben gezien. Tenminste dat zegt de gids. Tessa was om bij het woord sushi. Ik ga voor het uitzicht en de lichtjes van de stad en Seb hobbelt gewoon maar weer mee.